Trzecie życie etażerki

Etażerka to kolejny mebel z długą historią. Ile ma lat nie wiem. Wiem tylko, że była półką na książki i inne drobiazgi w rodzinnym domu mojego taty jeszcze za czasów szkolnych jego i jego rodzeństwa. Kiedy przeprowadzaliśmy się do nowego domu tata ją przywiózł, bo potrzebował półki do garażu. Tyle, że jak ją zobaczyłam to chciałam ją mieć u siebie, bo też mi takiego mebla na książki brakowało ;) I mieliśmy konflikt interesów. Tata mi odradzał, bo była bardzo zniszczona. U dziadków też stała w garażu i miała ślady po wiadrach ze smarem i farbami i no oczywiście standardowy tekst: "Po co Ci taki rupieć?" :) W końcu odpuścił i pozwolił mi ją odnowić. O ile o odnawianiu można w ogóle mówić, kiedy bierze się za to osiemnastoletni "specjalista" ;) Pomalowałam ją oczywiście na zielono, bo tak mi się wtedy podobało i pasowało do dziadziusiowego stolika, który pełnił już funkcję toaletki :)

Ostatnio mama stwierdziła, że zmienia wygląd mojego pokoju i etażerka teraz zupełnie nie pasuje, więc powiedziała, że mogę ją zabrać i postawić w garażu :) Nie wiem co oni mają z tym garażem. Za wszelką cenę chcą ją tam wepchnąć ;) Zabrałam i po jakimś czasie postanowiłam, że spróbuję ją przemalować. Oczywiście na biało ;)

Efekt końcowy mnie zadowala, bo jak do tej pory nie miałam w salonie żadnej półki. A trzeba gdzieś te wszystkie rzeczy odkładać. Ciągle marzę o kredensie. Jest na niego szansa, więc może się uda i będę go mieć. Dużo by to ułatwiło, bo przy Mikusiu trzeba sporo rzeczy chować albo ustawiać na bezpiecznej wysokości. Choćby moje kurki ciągle stoją w tym samym miejscu, bo okazało się, że taca na stole to najbezpieczniejsze miejsce dla nich :) Dużo zmian pojawi się po naszej przeprowadzce do Wawy. Część rzeczy zabiorę, więc siłą rzeczy mój obecny domek się zmieni ;) Tak sobie pomyślałam, że jeśli jednak pojawi się jakiś kredensik, to zabiorę etażerkę do Wawy i postawię na balkonie. Będzie idealnym miejscem na kwiaty i na lawendowe koszyki, które można na niej zawiesić :) Wczoraj dostałam od mamy piwonie. Pięknie są, a białe w tym roku zakwitły po raz pierwszy. Aż mi było szkoda ich zrywać na bukiet, ale za to mam cudowny zapach w salonie :)

Na zdjęciach często pojawiał się duży biały półmisek, ale do tej pory nie wspomniałam skąd go mam. W sumie jestem czwartą właścicielką tego cuda. I ostatnią, ja go nikomu nie oddam ;) Moja babcia dostała go od swojej kuzynki i stała się jego trzecim właścicielem. Przyniosła go do domu, ale stwierdziła, że co ona z nim zrobi jak taki wielki i brzydki i miała zamiar wyrzucić go do kosza :) Całe szczęście, że moja mama ją powstrzymała, bo uznała, że mnie jak nic się spodoba. I słusznie ;) Jak tylko dorobię się jakiegoś stołu w naszym warszawskim M to go zabiorę.

Miłego tygodnia! Z dużą ilością słońca!

Buziaki!

Monika