Mój Prezes

Prezes to mój niemal trzyletni labrador. Dostałam go od Grzesia w prezencie ślubnym :)

Prze 1,5 miesiąca był z nami w Wawie w mieszkaniu,które wynajmowaliśmy. 

Kiedy go kupowaliśmy to z zamiarem, że będzie on towarzyszem starzejącego się psa moich teściów - Reksia. Ich wspólne bytowanie zaczęło się od tego, że Reksio bał się tego biegającego mu między nogami bąbla jak ognia, a teraz walczą do krwi o pozycję w stadzie eh... 

I żaden nie ustąpi.

A powinnam powiedzieć, że Prezes to nie przypadkowe imię. Kiedy wyszłam z nim na siku przed blok, to coś zauważył w pobliżu krawężnika, no i zamiast podejść i się schylić to usiadł na krawężniku i dopiero się pochylił, taki leń ;) I tak został Prezesem :)

Pierwszy dzień w nowym domu

Ulubiona pozycja do spania :)

A najśmieszniejsze jest to, że poznaliśmy ją w środku nocy. Śpimy sobie a tu nagle słychać jakieś dźwięki jakby się dusił i ledwo oddychał, ja przerażona świecę światło, a tu mój pies śpi na nodze od fotela pana. I jemu ten ograniczony dopływ tlenu zupełnie nie przeszkadzał ;)

Ciężko pracuje pilnując miski, tak na wszelki wypadek jakby się miało pojawić jedzenie, bo jakby ktoś nie wiedział to mnie tu strasznie głodzą.

Wtedy jeszcze mogłam go unieść :) 

Do tej pory lubi mi wchodzić na kolana, ale za nic nie kuma, że jest troszkę za duży :)

Samochód to mój żywioł!

Słabo mi płacą za pozowanie, ale generalnie lubię być modelem.

Zawsze twierdziłem, że zabawa jest strasznie męcząca.

Pierwsza zima i ten wiatr w uszach to jest to!

Do życia trzeba podchodzić na luzie... o tak jak ja!

Mój najlepszy kumpel. Ciągle czekam aż nauczy się chodzić... na razie marnie mu to idzie.

A tak spędzamy tegoroczne lato

Co jesz Mikuś? Weź się ze mną podziel!

To co jemy razem 

Hmm... a może by tak agrest?

Idziesz?

Ok! Ale zrób mi miejsce Prezes!

No weź się przesuń!

Agrestożercy w akcji :)

Czasem nawet i ja mogę być poważny.

Ale nie za długo!

Prezesek ma stwierdzoną dysplazję stawów biodrowych i musi cały czas brać leki, które pomagają mu odbudowywać chrząstkę i dostarczają potrzebnych witamin. Mimo to nie zamieniłabym go żadnego innego psa. I Mikuś swojego Łełeska też nie odda nikomu :)

Zamęczyłam Was dziś psim tematem :)

P.S. Może za dwa tygodnie będę już mieszkać w Wawie :)

Oby się udało.

Candy nadal trwa może jeszcze ktoś się skusi :)

Zapraszam.

Dodam, że z przyczyn ode mnie nie zależnych musiałam zwiększyć liczbę kurkowych serwetników do sześciu ;)

Powoli wracam do rzeczywistości i liczę, że znajdę więcej czasu na odwiedziny u Was.

Buziaki!

Monika